Porównanie efektywności ćwiczeń pod nadzorem, ćwiczeń w warunkach domowych i porady w zakresie spacerowania w leczeniu chorych z chromaniem przestankowym
Chromanie przestankowe to kurczowy ból kończyn dolnych występujący podczas chodzenia i podlegający redukcji po krótkim odpoczynku. Jest spowodowany niewystarczającym dopływem krwi tętniczej do mięśni kończyn dolnych w przebiegu miażdżycy.
Terapia oparta na ćwiczeniach umożliwia istotną korzyść w zakresie redukcji objawów u pacjentów z chromaniem przestankowym. Wydaje się, obciążenie pacjenta racjonalnie stosowanymi ćwiczeniami poprawia funkcje śródbłonka naczyń i mitochondriów oraz adaptację metaboliczną w mięśniach szkieletowych, indukuje angiogenezę, zmniejsza aktywność procesów zapalnych w przebiegu miażdżycy, podwyższa skuteczność lokomocji, poprawia tolerancję bólu podczas wysiłku. Następne korzyści terapii ruchem to reukcja czynników ryzyka sercowo-naczyniowego, takich jak cukrzyca, nadciśnienie i hipercholesterolemia. Można przypuszczać, że nadzorowana terapia ruchem zapewnia największą korzyść pacjentom z chromaniem przestankowym, jednak pozostaje ona niedostatecznie wykorzystanym narzędziem, a jej powszechne wdrożenie jest ograniczone z powodu braku warunków i finansowania. Strukturalizowane ćwiczenia w domu z elementami nadzoru (np. prowadzenie dzienników, stosowanie krokomierzy) oraz stosowanie porad dotyczących chodzenia wydają się ważną alternatywą dla ćwiczeń pod nadzorem.
Głównym celem przeglądu systematycznego Cochrane było dostarczenie dowodów na skuteczność nadzorowanych programów terapii wysiłkowej, programów terapii w domu oraz porad w zakresie zalecanego dystansu marszu w określonym czasie dla pacjentów z chromaniem przestankowym. Dodatkowymi celami była ocena wpływu tych trzech różnych interwencji na bezbolesny dystans chodu na bieżni, jakość życia i sprawność pacjentów.
Przegląd systematyczny przyniósł dowody o jakości Umiarkowanej do wysokiej wskazujące, że nadzorowane ćwiczenia zapewniają istotną korzyść w zakresie zasięgu marszu w porównaniu z programami ćwiczeń domowych i poradami mimo, że znaczenie kliniczne tej interwencji nie zostało ostatecznie wykazane. Przyszłe badania powinny skupiać się na wpływie ćwiczeń na jakość życia i inne zmienne ilustrujące funkcjonowanie i być zaprojektowane z długotrwałymi okresami obserwacji chorych.
