Czy ćwiczenia wydolnościowe są przydatne w leczeniu osób z zaawansowanym rakiem płuc?
Rak płuc jest jednym z najczęstszych nowotworów na świecie. Rocznie odnotowuje się ponad 1,6 miliona nowych przypadków. Zarówno choroba, jak i konsekwencje jej leczenia mogą prowadzić do redukcji wydolności fizycznej pacjentów.
Udowodniono, że ćwiczenia wydolnościowe rozumiane jako planowana aktywność fizyczna, powtarzana w sposób zorganizowany w celu poprawy lub utrzymania wydolności fizycznej poprawiają zarówno zdolność tolerancji wysiłku, jak i jakość życia u osób, które przeżyły raka. Nie ma jednak wystarczającej wiedzy na temat ich efektywności u osób z zaawansowanym rakiem płuc.
Głównym celem Przeglądu Systematycznego Cochrane było zbadanie wpływu ćwiczeń na wydolność fizyczną u dorosłych pacjentów z zaawansowanym rakiem płuc. Inne cele obejmowały wpływ na jakość życia, duszność, męczliwość, lęk i depresję, funkcje płuc, aktywność fizyczną, zdarzenia niepożądane, masę ciała i całkowite przeżycie.
Przegląd obejmował 6 randomizowanych badań kontrolowanych z udziałem 221 uczestników. Jak wykazano po zakończeniu okresu interwencji w grupie poddanej ćwiczeniom wydolnościowym występowały znamiennie lepsze parametry wydolności fizycznej, jakości życia związana ze zdrowiem, w porównaniu do grupy kontrolnej podczas gdy inne badane parametry nie uległy znaczącym zmianom.
Niska jakość znalezionych dowodów jest przesłanka do dalszych kontrolowanych randomizowanych badań na większych grupach chorych, zachowujących wysoki rygor metodologiczny w celu potwierdzenia uzyskanych ustaleń.
Czy oparta na ćwiczeniach rehabilitacja kardiologiczna jest skuteczna i bezpieczna u osób dorosłych z niewydolnością serca?
Przewlekła niewydolność serca jest powszechnym problemem zdrowotnym, objawiającym się męczliwością i dusznością, które ograniczają aktywność i uczestnictwo społeczne, co redukuje jakość życia pacjentów.
Międzynarodowe wytyczne potwierdzają rolę ćwiczeń fizycznych wchodzących w skład rehabilitacji kardiologicznej w leczeniu pacjentów z przewlekła niewydolnością krążenia. Jednak zapewnienie dostępu do rehabilitacji kardiologicznej jest nadal w wieku krajach niedostateczne.
Celem przeglądu systematycznego Cochrane było porównanie śmiertelności, częstości przyjęć do szpitala i jakości życia związanej ze zdrowiem u osób z niewydolnością serca poddanych ćwiczeniom w ramach rehabilitacji kardiologicznej w porównaniu ze standardową opieką.
Do badania włączono czterdzieści cztery badania obejmujące łącznie 5783 osoby. Aktualne dowody wskazują, że rehabilitacja kardiologiczna oparta na ćwiczeniach poprawia jakość życia związaną ze zdrowiem i zmniejsza ryzyko hospitalizacji. Efekty te wydają się zbieżne w programach realizowanych w ośrodkach rehabilitacji, jak i w domach uczestników. Analiza potwierdza zalecenie, by dostęp do ćwiczeń w ramach rehabilitacji kardiologicznej były zapewniony w sposób odpowiadający preferencjom pacjenta.
Konieczne są dalsze randomizowane badania kontrolowane w celu określenia kosztów i opłacalności różnych programów ćwiczeń w ramach rehabilitacji kardiologicznej.
Ćwiczenia w ramach rehabilitacji kardiologicznej u dorosłych pacjentów z wszczepionym kardiowerterem- defibrylatorem
Choroby układu sercowo-naczyniowego są główną przyczyną śmiertelności na świecie, ponosząc odpowiedzialność za około 17,3 mln zgonów rocznie. Nagła śmierć sercowa mimo spadku częstości pozostaje poważnym problemem zdrowia publicznego. Wszczepienie kardiowertera- defibrylatora jest skutecznym sposobem zapobiegania nagłej śmierci sercowej. Urządzenia te mogą monitorować rozpoznawać i regulować zaburzenia rytmu potencjalnie zagrażające życiu. Kardiowerter- defibrylator jest podobny do typowego rozrusznika serca, posiadając jeden przewód do prawej komory wiodący z urządzenia umieszczonego pod skórą na przedniej ścianie klatki piersiowej w pobliżu obojczyka.
Wskazania do implantacji kardiowertera-defibrylatora to pierwotna prewencja u osób mających ryzyko tachykardii, migotania lub zatrzymania serca i/lub wtórna prewencja u osób, które miały wcześniej nagłe zatrzymanie krążenia lub utrzymujący się częstoskurcz komorowy.
W aktualnym przeglądzie Cochrane opisano rehabilitację kardiologiczną jako kompleksową interwencję obejmującą ćwiczenia lecznicze, edukację, psychoterapię i interwencje społeczne, interwencje modyfikujące zachowanie i styl życia, poradnictwo żywieniowe oraz modyfikację czynników ryzyka związanych z zaburzeniami poziomu lipidów, ciśnienia krwi, masy ciała, paleniem papierosów czy cukrzycą. Publikacja zwraca także uwagę na skutki uboczne wszczepienia defibrylatora-kardiowertera, w postaci powikłań związanych z implantem, nieprawidłowym pobudzaniem serca, jak również relacjonowanych niedogodności w sferze psychicznej, w postaci lęku, depresji i stresu. Problemy psychologiczne mogą negatywnie wpłynąć na stan zdrowia i jakość życia użytkownika oraz powodować wzrost ryzyka hospitalizacji i potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej, wywierać negatywny wpływ na wydolność w pracy zawodowej i dochód oraz prowadzić do wzrostu zachorowalności lub śmiertelności. W pracy oceniono wyniki rehabilitacji kardiologicznej pod koniec interwencji i w najdłuższym dostępnym okresie obserwacji.
Celem przeglądu była ocena korzyści i skutków ubocznych programów rehabilitacji kardiologicznej uwzględniających jedynie ćwiczenia lub ćwiczenia w powiązaniu z oddziaływaniem psychoedukacyjnym. Włączono do analizy osiem randomizowanych prób opublikowane z lat 2004–2017 z udziałem 1730 dorosłych uczestników, porównujących wyniki 12-tygodniowej rehabilitacji kardiologicznej do braku interwencji u osób po wszczepieniu kardiowertera-defibrylatora.
Biorąc pod uwagę zaobserwowaną jakość dowodów od bardzo niskiej do umiarkowanej, zalecenia dotyczące ćwiczeń w ramach rehabilitacji kardiologicznej dla pacjentów z wszczepialnymi kardiowerterami-defibrylatorami są zróżnicowane. Interwencje z udziałem ćwiczeń prawdopodobnie nie mają istotnego wpływu na stymulację przeciwdziałającą tachykardii i ryzyko nieprawidłowej stymulacji serca. Ćwiczenia mogą nie wywierać wpływu na śmiertelność ogólną, ryzyko poważnych zdarzeń niepożądanych i właściwie wykonywaną stymulację. Nie jest pewne, czy ćwiczenia poprawiają tolerancję wysiłku i jakość życia związaną ze zdrowiem pod koniec interwencji i przy najdłuższej dostępnej obserwacji.
Aby w bardziej adekwatny sposób ocenić wpływ ćwiczeń w ramach rehabilitacji kardiologicznej na losy dorosłych pacjentów z wszczepionym kardiowerterem-defibrylatorem niezbędne są dalsze, dobrze zaprojektowane randomizowane próby kliniczne. Istotnym elementem tych raportów powinny być działania niepożądane, m.in. liczba hospitalizacji.
