Telerehabilitacja osób po udarze mózgu

Udar mózgu jest jedną z najczęstszych przyczyn nabytej niepełnosprawności na świecie. Istotnymi konsekwencjami są utrudnienia w aktywnościach i uczestnictwie w czynnościach domowych i / lub społecznych. Rehabilitacja osób dotkniętych udarem jest często długotrwała i kosztowna. Około połowa osób, które przeżyły udar, korzysta z rehabilitacji bezpośrednio w ośrodkach leczenia ostrej fazy choroby.

Telerehabilitacja to profesjonalny sposób prowadzenia rehabilitacji z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych. Komunikacja może odbywać się za pośrednictwem telefonu, wideokonferencji (przez Internet) i urządzeń przenośnych (czujniki, takie jak krokomierze, potencjometry, miografy itp.). Wykorzystuje również osiągnięcia techniczne w zakresie rzeczywistości wirtualnej oraz programy, które generują dane i przesyłają je do terapeuty z odległej lokalizacji. Konsultacje telerehabilitacyjne mogą obejmować elementy działań diagnostycznych, ocenę funkcji, ustalanie celów, prowadzenie terapii, edukację, poradnictwo, nadzór i monitorowanie.

Współcześnie prowadzi się szeroko zakrojone badania i działania wdrożeniowe telerehabilitacji, biorąc pod uwagę dostępność, osiągalność cenową, jakość usług, monitorowanie w czasie rzeczywistym i zorientowane na klienta podejście. Ponadto pandemia COVID-19 wywołała pilną potrzebę oceny skuteczności telerehabilitacji.

Omawiany przegląd Cochrane ma na celu ustalenie, czy telerehabilitacja może poprawić zdolność wykonywania czynności codziennych, mobilność, równowagę, samoobsługę oraz jakość życia w domu i związaną ze zdrowiem, czy ma wpływ na objawy depresji, funkcje poznawcze i zdolności komunikacyjne osób po udarze mózgu. Ma również na celu analizę opłacalności, możliwości wykonania, satysfakcji użytkowników oraz zdarzeń niepożądanych.

Przegląd ten jest aktualizacją przeglądu opublikowanego w listopadzie 2012 r. i objejmuje 1937 osób obu płci uczestniczących w 22 randomizowanych badaniach kontrolowanych, opublikowanych lub trwających od czerwca 2019 r. Badania te przeprowadzono w USA, Kanadzie, Holandii, Włoszech, Niemczech, Chinach, na Tajwanie, w Hiszpanii i Słowenii. Celem było zebranie dowodów na skuteczność telerehabilitacji po udarze, porównanie jej z rehabilitacją prowadzoną w kontakcie rzeczywistym i wynikami zwykłej opieki bez rehabilitacji.

Ze względu na duże zróżnicowanie przeanalizowanych badań występowały trudności z oceną efektu ogólnego. Zidentyfikowano średniej jakości dowody świadczące o braku różnic pomiędzy telerehabilitacją a konwencjonalną rehabilitacją w zakresie poprawy wydolności w codziennych czynnościach, jakości życia związanej ze zdrowiem i nasileniu objawów depresji. Stwierdzono również niskiej jakości dowody świadczące o braku różnicy telerehabilitacji i klasycznej rehabilitacji we wpływie na codzienną aktywność, wyniki w zakresie równowagi i czynności kończyn górnych. Nie uzyskano wiedzy na temat efektywności kosztowej telerehabilitacji i nie wyciągnięto wniosków na temat wpływu telerehabilitacji na mobilność i satysfakcję uczestników. W dwóch badaniach nie odnotowano zdarzeń niepożądanych telerehabilitacji. W związku z tym jakość danych naukowych dla każdego wyniku była ograniczona ze względu na małą liczbę uczestników badania i niedostateczną jakość raportowanie szczegółów badania.

Istnienie dowodów o niskiej lub średniej jakości sugeruje, że dalsze badania mogą zmienić aktualny stan wiedzy. Jednak w świetle uzyskanych wyników telerehabilitacja ma wyraźne zalety jako sposób prowadzenia interwencji, ułatwiania dostępu do usług i zmniejszania kosztów związanych z programami rehabilitacji. Telerehabilitacja w świetle uzyskanych dowodów nie ustępuje pod względem jakości terapii prowadzonej w sposób bezpośredni i dlatego wydaje się być uzasadnioną formułą świadczenia zdalnych usług dla osób po udarze, które wymagają rehabilitacji w okresie po fazie ostrej w żyjących z przewlekłą niepełnosprawnością.

Chociaż udowodniono istnienie zalet rehabilitacji w zakresie ułatwienia dostępu i dostępności cenowej, ale potrzeba więcej wysokiej jakości randomizowanych, kontrolowanych badań w celu oceny efektywności kosztowej, użyteczności technologii i łatwość jej obsługi, satysfakcji uczestników. Ponadto więcej uwagi należy zwrócić na aspekty takie jak niepełnosprawność w momencie zakończenia interwencji, czas trwania i stopień niepełnosprawności oraz wyzwania w zakresie czasu trwania terapii związane z rekrutacją uczestników. Przyszłe badania powinny być zgodne z wytycznymi CONSORT i powinny porównywać telerehabilitację z konwencjonalną terapią prowadzoną osobiście oraz terapiami skojarzonymi (telerehabilitacja plus rehabilitacja konwencjonalna).

Czytaj dalej…

Strategie leczenia i opieki dla poprawy wyników funkcjonalnych u osób dorosłych po operacji złamania bliższego końca kości udowej dotkniętych otępieniem

Ryzyko złamania bliższego końca kości udowej rośnie wykładniczo wraz z wiekiem, przede wszystkim u osób określanych jako słabe, będących już w grupie wysokiego ryzyka niepełnosprawności lub jej narastania. Pomimo postępu w chirurgii i opiece stanu ostrego, złamanie bliższego końca kości udowej pozostaje zdarzeniem obarczonym wysokim ryzykiem zgonu i utrzymywania się niepełnosprawności. Około jedna trzecia pacjentów po epizodzie złamania trafia do ośrodków opieki długoterminowej, a połowa doświadcza trwałej niepełnosprawności.

Ponad 40% osób ze złamaniami szyjki kości udowej cierpi na demencję lub zaburzenia poznawcze, które generalnie wiążą się z gorszymi wynikami rehabilitacji. Dlatego kluczowe znaczenie ma zidentyfikowanie strategii rehabilitacji, które sprzyjają maksymalnemu odzyskaniu sprawności w tej dużej subpopulacji pacjentów.

Omawiany przegląd Cochrane jest aktualizującą przeglądu z 2013 roku. Celem była ocena wpływu zintensyfikowanego postępowania rehabilitacyjnego u osób z demencją lub, ogólniej, dla wszystkich osób starszych, na wyniki funkcjonalne pacjentów po złamaniu bliższego końca kości udowej z otępieniem. Przeanalizowano siedem badań z łącznie 555 uczestnikami. Stwierdzono, że zintensyfikowana opieka i rehabilitacja w fazie ostrej może zmniejszyć częstość występowania majaczenia w okresie pooperacyjnym i wiąże się z niższym odsetkiem niektórych innych powikłań, a wyspecjalizowana opieka geriatryczna może skracać pobyt w szpitalu, ale jakość uzyskanych wyników jest niska. Żadne spośród omawianych badań nie pozwalało na wyciągnięcie wniosków zgodnych pytaniami postawionymi jako celem przeglądu. Nie ma wiedzy, czy którykolwiek z analizowanych modeli opieki wykazuje wyższość w zakresie poprawy jakości życia lub efektywności w wykonywaniu codziennych czynności u osób z złamanie bliższego końca kości udowej dotkniętych otępieniem.

Określenie optymalnych strategii poprawy wyników rehabilitacji w grupie pacjentów ze złamaniem bliższego końca kości udowej obciążonych otępieniem pozostaje niezrealizowanym priorytetem badawczym.

Czytaj dalej…