Czy interwencje psychologiczne i społeczne zapobiegają zaburzeniom psychicznym u osób mieszkających w krajach o niskich i średnich dochodach dotkniętych kryzysami humanitarnymi?

Mieszkańcy krajów o niskich i średnich dochodach przechodzących kryzys humanitarny, doświadczają zdarzeń takich jak wojny, głód i klęski żywiołowe, które istotnie zagrażają ich zdrowiu i bezpieczeństwu. Istnieje duże ryzyko niekorzystnego wpływu na ich zdrowie psychiczne i fizyczne. Typowymi konsekwencjami są zespół stresu pourazowego (PTSD) oraz objawy depresji lub lęku. Fakty te skłaniają do podejmowania interwencji psychospołecznych względem osób w każdym wieku. W szczególności często podejmuje się działania profilaktyczne, mające na celu redukcje wpływu czynników stresu i poprawę strategii radzenia sobie, aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia zaburzeń psychicznych.

Omawiany  aktualny przegląd Cochrane porównuje skuteczność interwencji psychologicznych i społecznych z warunkami kontrolnymi, takimi jak oczekiwanie na interwencję, standardowe postępowania, pozorne interwencje związane z uważnością, inne pozorne interwencje psychologiczne oraz brak leczenia w zapobieganiu rozwijaniu się zaburzeń psychicznych u mieszkańców krajów o niskich i średnich dochodach poddanych wpływowi kryzysu humanitarnego. Przeanalizowano siedem randomizowanych, kontrolowanych badań z udziałem 2398 uczestników (dzieci / młodzieży, jak i dorosłych).

Uzyskane wyniki sugerują brak danych umożliwiających wnioskowanie na temat skuteczności interwencji psychologicznych i społecznych w celu zmniejszenia częstości występowania zaburzeń psychicznych. Interwencje psychologiczne i społeczne mogą nie mieć znaczenia w porównaniu z interwencjami kontrolnymi w obserwowanym punkcie końcowym u dzieci / młodzieży i u dorosłych (dowody o niskiej lub bardzo niskiej jakości). Nie jest pewne, czy interwencja psychologiczna i społeczna redukują objawy depresji i lęku zarówno u dzieci, jak i u dorosłych oraz czy zmniejszają nasilenie PTSD u dzieci w porównaniu z warunkami kontrolnymi (wszystkie dowody o bardzo niskiej jakości). Nie raportowano zdarzeń niepożądanych związanych z interwencjami. Autorzy sugerują potrzebę dalszych randomizowanych badań kontrolowanych, z bardziej rygorystycznymi pomiarami wyników, w celu oceny skuteczności i potencjalnych skutków ubocznych tych interwencji.

Przełożenie dowodów na praktykę w rehabilitacji chorych po udarze: czy interwencje promujące wdrażanie praktyki opartej na dowodach są skuteczne?

Przekładanie dowodów naukowych na praktykę rehabilitacyjną jest złożonym, w dużej mierze niezbadanym zagadnieniem. Potencjalne problemy zidentyfikowane jako bariery powstrzymujące implementację mogą obejmować czynniki ekonomiczne, organizacyjne, kulturowe i psychologiczne, a także nieskuteczne / opóźnione rozpowszechnianie wiedzy opartej na dowodach wśród profesjonalistów ochrony zdrowia i osób odpowiedzialnych za organizację opieki. W przypadku rehabilitacji poudarowej, pomimo szybko rosnącej liczby wysokiej jakości badań i wytycznych opartych na dowodach, zmiany w praktyce rehabilitacyjnej są niewystarczająco szybkie. W rezultacie większość pacjentów z udarem mózgu na całym świecie nie otrzymuje rehabilitacji opartej na dostępnych dowodach. Aby promować wdrażanie rehabilitacji opartej na dowodach stosuje się i wdraża określone strategie, takie jak warsztaty szkoleniowe, materiały edukacyjne i informację zwrotną dla profesjonalistów na temat uzyskiwanych przez nich wyników.

W 2020 roku Liana S. Cahill i współpracownicy opublikowali przegląd Cochrane mający na celu ocenę, czy interwencje mające na celu promowanie stosowania praktyki opartej na dowodach w rehabilitacji po udarze mogą wpływać na przestrzeganie zalecanego leczenia przez personel ochrony zdrowia i/lub pacjentów, ma wpływ na ich stan zdrowia i samopoczucie, satysfakcję pracowników ochrony zdrowia, opłacalność leczenia i ryzyko efektów ubocznych. Autorzy zamierzali również porównać efekty interwencji dostosowanych i nie dostosowanych do indywidualnych potrzeb, w celu pokonania przeszkód utrudniających implementację.

Zidentyfikowano dziewięć badań z udziałem 12 428 pacjentów i trzy trwające badania jako spełniające kryteria selekcji. Włączone badania dotyczyły rehabilitacji w fazie ostrej, po-ostrej lub rehabilitacji środowiskowej. Większość przebadanych interwencji miała charakter wieloaspektowy, obejmujący spotkania edukacyjne i materiały edukacyjne; W sześciu badaniach oceniono skutki interwencji dostosowanych do konkretnych barier.

Autorzy uznali, że nie można dokonać wiarygodnej oceny wpływu interwencji wdrożeniowych na przestrzeganie przez pracowników ochrony zdrowia opartej na dowodach praktyki rehabilitacji po udarze, ze względu na bardzo niską jakość danych naukowych. Ponadto  zastosowanie badanych strategii nie powodowało żadnej lub powodowało niewielką różnicę w jakości życia związanej ze zdrowiem (dowody o umiarkowanej jakości) oraz niewielką lub żadną różnicę w przestrzeganiu przez pacjentów zalecanego postępowania, oraz niewielki wpływ na dobrostan psychiczny (dowody o niskiej jakości). Żadne z badań nie wykazało wpływu na zamiar zmiany zachowania lub zadowolenie pracowników ochrony zdrowia. Nie wykazano opłacalności interwencji, a dostosowywanie interwencji do zidentyfikowanych barier nie wpłynęło na wyniki kliniczne ani ekonomiczne.

Autorzy podkreślili utrzymujący się brak wiedzy na temat optymalnych sposobów promowania opartych na dowodach praktyk w rehabilitacji po udarze. Ponieważ, jak podkreślają autorzy: „Pełen potencjał rehabilitacji po udarze zostanie zrealizowany jedynie poprzez trwałe wdrażanie wiedzy badawczej do praktyki klinicznej”, należy dążyć do zwiększenia liczby i jakości badań poświęconych temu zagadnieniu. .