Ćwiczenia lecznicze w zapobieganiu lub leczeniu objawów mięśniowo-szkieletowych wywołanych przez inhibitory aromatazy we wczesnym raku piersi

Omawiany przegląd systematyczny Cochrane ma na celu ocenę wpływu ćwiczeń leczniczych na zapobieganie objawom ze strony układu mięśniowo-szkieletowego powstających w wyniku stosowania inhibitorów aromatazy u kobiet w stadium I-III hormonowrażliwego raka piersi.

Obserwowany jest znaczący wzrost długości przeżycia chorych z rakiem piersi, między innymi z powodu popularyzacji stosowania leków z grupy inhibitorów aromatazy. Preparaty te są zwykle przepisywane kobietom po menopauzie z hormonowrażliwym rakiem piersi i ich stosowanie wiąże się z częstym występowaniem objawów ze strony układu mięśniowo-szkieletowego.

Niniejszy przegląd obejmuje 7 badań (z udziałem 400 kobiet), u których oceniano efekty ćwiczeń leczniczych, w tym programy terapii marszowej, programy ćwiczeń w domu, trening oporowy i programy ćwiczeń aerobowych. Głównymi wynikami były ból, poczucie sztywności, siła chwytu oraz jakość życia związana ze zdrowiem. Jakość metodologiczną badań oceniono jako bardzo niską do niskiej. Na podstawie przeanalizowanej literatury autorzy stwierdzili brak wystarczających dowodów uzasadniających zalecanie ćwiczeń leczniczych jako skuteczną terapię objawów mięśniowo-szkieletowych wywołanych przez inhibitory aromatazy we wczesnym raku piersi. Podkreślono potrzebę dalszych badań analizowanej kwestii.

Rehabilitacja osób słabowidzących dla poprawy jakości życia dorosłych z zaburzeniem funkcji wzroku

Utrata wzroku jest jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności u osób starszych. Oprócz ograniczeń fizycznych, pogorszenia wydolności w codziennych czynnościach, depresji i lęku, utrata wzroku wiąże się ze zmniejszeniem satysfakcji z życia i jakości życia. Ponadto upośledzenie wzroku (w tym niedowidzenie i ślepota) wpływa na wiele społecznych i zawodowych aspektów życia ludzi takich jak zdolność obsługi komputera czy prowadzenie pojazdów.

Rehabilitacja osób słabowidzących ma na celu nie tylko optymalizację resztkowego widzenia, ale także adaptację poprzez poprawę różnych umiejętności w celu poprawy funkcjonowania w życiu codziennym. Działania te mogą prowadzić do poprawy niezależności i wzrostu aktywnego udziału osób z zaburzeniami widzenia w społeczeństwie, przyczyniając się do polepszenia jakości życia.

Celem omawianego systematycznego przeglądu Cochrane była ocena skuteczności interwencji rehabilitacyjnych przeznaczonych dla osób słabowidzących w zakresie jakości życia związanej ze zdrowiem, jakości życia związanej ze wzrokiem lub funkcjonowania wzroku oraz innych ściśle powiązanych parametrów funkcjonowania dorosłych z zaburzeniami wzroku. Uwzględnione badania zostały podzielone na cztery grupy pokrewnych typów interwencji: (1) psychoterapia i / lub programy grupowe, (2) metody poprawy wzroku, (3) multidyscyplinarne programy rehabilitacyjne, (4) inne interwencje. Uczestnicy włączani do opisywanych prób to głównie osoby starsze z upośledzeniem wzroku lub ślepotą, często w wyniku zwyrodnienia plamki żółtej. Efekty mierzono w krótkim okresie obserwacji (nie przekraczającym sześciu miesięcy).

Nie zdołano wykazać, że w porównaniu z brakiem aktywnej nieaktywnymi którakolwiek z badanych interwencji ma korzystny wpływ na jakość życia związaną ze zdrowiem. Jeśli chodzi o jakość życia związaną ze wzrokiem, terapie psychologiczne i / lub programy grupowe mogą mieć niewielki wpływ lub nie wpływać na tę jakość. Nie jest pewne, czy multidyscyplinarne programy rehabilitacji mogą przynieść jakikolwiek korzystny rezultat. W porównaniu z aktywnymi programami terapie psychologiczne i / lub programy grupowe oraz multidyscyplinarne programy rehabilitacji mogą mieć niewielki lub pomijalny wpływ na jakość życia związaną z widzeniem, podczas gdy metody poprawiające widzenie mogą ją prawdopodobnie poprawić.