Czy niesteroidowe leki przeciwzapalne (NLPZ) zapewniają korzyści kliniczne w leczeniu ostrego bólu krzyża?
Zespół bólów krzyża (ZBK) jest jednym z najczęściej występujących schorzeń i jedną z głównych przyczyn niepełnosprawności na świecie; NLPZ są często stosowane w leczeniu ZBK. Opublikowany w 2008 r. Przegląd Cochrane porównujący skuteczność NLPZ z placebo lub innymi lekami / terapiami, w ZBK sugerował, że NLPZ są nieco skuteczne w krótkotrwałym łagodzeniu objawów u pacjentów z ostrym i przewlekłym bólem krzyża bez toru korzeniowego; ponadto stwierdzono, że nowe selektywne inhibitory COX-2 mają podobne skutki, jak nieselektywne NLPZ, przy mniejszej liczbie skutków ubocznych ze strony przewodu pokarmowego. Aktualizacja przeglądu obejmująca doniesienia do stycznia 2020 r. obejmuje 32 randomizowane badania z grupą kontrolną (o 6 więcej niż w poprzednim przeglądzie), z udziałem łącznie 5356 uczestników z ostrym ZBK, oceniając wpływ jednego lub więcej rodzajów NLPZ w porównaniu z placebo lub alternatywnymi metodami leczenia na ból, niepełnosprawność, wrażenie ogólnej poprawa, zdarzenia niepożądane i powrót do pracy. Zgodnie z nowymi danymi stosowanie NLPZ w porównaniu do placebo redukuje natężenie bólu średnio o 7,3 punktu w 100-punktowej skali, a niepełnosprawność o 2 punkty w 24-punktowej skali niepełnosprawności, co sugeruje, że działanie NLPZ jest w istocie zbyt małe by mieć znaczenie kliniczne. Nie potwierdzono różnicy częstości występowania działań niepożądanych między NLPZ a placebo i selektywnych inhibitorów COX-2 w porównaniu z nieselektywnymi NLPZ.
Przegląd wykazuje wiele ograniczeń metodologicznych wartości uzyskanych danych: niemal połowa przeglądanych badań została sfinansowana przez firmy farmaceutyczne, a kilka z nich jest bardzo starych. Zbliżone efekty kliniczne mierzono różnymi metodami. W 2018 r. międzynarodowy komitet sterujący opracował wstępny podstawowy zestaw narzędzi, które należy użyć w badaniach klinicznych z udziałem osób z niespecyficznym ZBK. Należy mieć nadzieję, że zastosowanie tego zestawu może poprawić jakość dowodów w przyszłych badaniach dotyczących leczenia ostrego ZBK.
Ćwiczenia umysłowe w leczeniu deficytów funkcjonalnych kończyn górnych u osób z niedowładem połowiczym po udarze mózgu
Udar jest jedną z najczęstszych przyczyn nabytej niepełnosprawności na całym świecie. Istotną konsekwencją funkcjonalną jest ograniczenie wydolności w czynnościach codziennych i w zajęciach domowych i / lub aktywnościach społecznych, do których prowadzą zaburzenia poznawcze, dotyczące nastroju umiejętności komunikacyjnych, a także zaburzenia chodu i sprawności kończyn górnych. Zaburzenia funkcji kończyn górnych dotyczą od 33% do 95% W populacji osób dotkniętych udarem i poprawienie tych funkcji jest częstym celem interwencji rehabilitacyjnych. Stosowane powszechnie programy rehabilitacji są często mało skuteczne ze względu na niewystarczającą aktywną współpracę ze strony pacjentów, niską częstotliwość i intensywność ćwiczeń terapeutycznych. W tym kontekście zastosowanie ćwiczenia umysłowego może poprawić wyniki rehabilitacji przy aktywizację funkcji poznawczych. Istotnym elementem ćwiczenia umysłowego może być np. kształtowanie świadomości aktywności pod postacią np. wytworzenia i wzmacniania wyobrażenia ruchu specyficznego dla danej aktywności, np. chwytania filiżanki za pomocą. Efektem ćwiczeń umysłowych ukierunkowanych na ruch jest stymulacja neuroplastyczności, ponieważ z użyciem neuroobrazowania udowodniono, że zbliżone obszary mózgu są aktywowane w trakcie wyobrażania i wykonywania ruchu. Omawiany przegląd poszukuje dowodów skuteczność ćwiczeń umysłowych stosowanych jako uzupełnienie fizjoterapii w zakresie poprawy funkcji kończyn górnych u pacjentów po udarze mózgu.
Przeanalizowano 25 randomizowanych badań klinicznych z grupami równoległymi lub porównaniem między różnymi grupami przeprowadzonych w dziewięciu krajach z udziałem 676 dorosłych uczestników. Wyniki dostarczyły dowodów o umiarkowanej jakości na poprawę funkcji kończyny górnej po zastosowaniu ćwiczeń umysłowych wraz z fizjoterapią w porównaniu z innymi metodami leczenia. Zidentyfikowano również dowody o niskiej jakości, że izolowane ćwiczenia umysłowe (bez fizjoterapii) nie wpływają na wydolność w czynnościach codziennych. Nie odnotowano skutków ubocznych ćwiczeń umysłowych.
Wnioski: przegląd uprawnia twierdzenie z umiarkowaną pewnością o istnieniu korzyści w poprawie funkcji kończyn górnych po zastosowaniu ćwiczeń umysłowych w połączeniu z fizjoterapią w porównaniu z jedynie fizjoterapią. Dowody o niskiej jakości sugerują, że ćwiczenia umysłowe dodane do innych form terapii nie wpływają istotnie na wydolność w codziennych czynnościach. Konieczne są dalsze badania w celu oceny wymaganej dawki ćwiczeń umysłowych oraz długofalowych wyników terapii.
Wymagane są wysokiej jakości badania projektowane z zastosowaniem wytycznych CONSORT przestrzegające właściwego raportowania cech badanych (czas upływający od udaru, płeć, zdolność wyobrażania sobie niezbędnych ruchów), optymalnych dawek ćwiczeń umysłowych, ich kosztów, oraz wyników (m.in. wydolność w czynnościach codziennych, jakość życia związana ze zdrowiem, zdarzenia niepożądane).
