ISPRM - webinar medycyna uszkodzeń rdzenia kręgowego w obliczu pandemii COVID-19: doświadczenia z Włoch i USA

Zapraszam do udziału w kolejnym seminarium Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji (ISPRM) na temat rehabilitacji osób z  uszkodzeniem rdzenia kręgowego w okresie pandemii COVID-19 zaplanowane na piątek 19. Czerwca 2020, godz. 14.00-15.00. Aby dołączyć proszę kliknąć powyższy link. Doświadczenia z poprzedniego webinaru ISPRM  wskazuje, że wskazane jest wcześniejsze zarejestrowanie się. 

W trakcie spotkania odbędą się wykłady o następującej tematyce:

Carlotte Kiekens:

1. wpływ pandemii Covid-19 na sytuację osób z URK we Włoszech
2. obraz kliniczny zakażenia SARS-Cov-2 u osób z URK
3. testowanie pacjentów z URK w kierunku Covid-19

 Marinella Galea

1. Epidemiologia COVID-19 w USA i jej implikacje dla osób z URK
2. Doświadczenie James J Peters VAMC Spinal Cord Injury Unit podczas pandemii COVID-19
3. cechy i kluczowe problemy kliniczne osób z URK z COVID-19 O wykładowacach: 

Sylwetki wykładowców:

Carlotte Kiekens MD (Belgia/Włochy)

Carlotte Kiekens is a Physical & Rehabilitation Medicine (PRM) physician and director of the Spinal Unit at Montecatone Rehabilitation Institute in Italy since January 2020. Before, she was head of clinic in the department of PRM at the University Hospitals Leuven (UZ Leuven) in Belgium. In 2016 she co-founded Cochrane Rehabilitation and is currently Co-Director. She is the chair of the ISPRM-WHO Liaison Committee and is involved in the development of an International Classification of Service Organizations in Rehabilitation (ICSO-R).She is a Senior Fellow of the European Board of PRM. She was general secretary of ESPRM between 2015 and 2018 and is the chair of the Professional Practice Committee at the UEMS PRM Section. Since 2014 she is a member of the European Academy of Rehabilitation Medicine. She published over 100 papers and 20 book chapters.

Marinella Galea MD, (USA)

 Marinella Galea, MD , is an Assistant Professor of PM&R at the Icahn School of Medicine at Mount Sinai and Assistant Professor of Medicine at New York Medical College. Dr Galea serves as the Chief of Spinal Cord Injury and Disorder at the James J Peters VAMC in NY. Dr Galea is a graduate of the University of Milan Medical School, Italy. She completed a post-doctoral program at New York Hospital Cornell Medical Center in endocrinology and applied physiology and completed her residency in Internal Medicine at the Icahn School of Medicine at Mount Sinai in New York. She trained in Spinal Cord Injury at the James J Peters VAMC and is board certified in Internal Medicine and Spinal Cord Injury Medicine. Dr Galea is a principal investigator of several spinal cord injuries research studies including biomarkers for pressure ulcers, the use of artificial intelligence to monitor disease course, and most recently, site principal investigator on the use of Nitazoxanide for post-exposure prophylaxis of COVID-19. She has published in several peer reviewed journals on gastrointestinal, endocrine and cardiovascular consequences of SCI and the use of telemedicine in rehabilitation.

Honorowi Członkowie ESPRM z Polski

Zgodnie z rekomendacją Zarządu Głównego PTReh i decyzją Zarządu Europejskiego Towarzystwa Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji (ESPRM) z dnia 12 czerwca 2020 roku

Prof. dr hab. med  Jerzy E. Kiwerski

Prof. dr hab. med. Andrzej J. Kwolek

zostali włączeni w poczet Członków Honorowych ESPRM

Pełną listę Członków Honorowych zamieszczono poniżej 

Załączniki:

ESPRM HONORARY MEMBERS.pdf

[ ]

228 kB

Certyfikacja europejskich specjalistów medycyny fizykalnej i rehabilitacji drogą egzaminu: wczesna rejestracja – uzupełnienie informacji

Informuję, że 20 czerwca 2020 upływa termin wczesnej rejestracji na  Europejski Egzamin z Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji  (który odbędzie się 27 listopada 2020 r.) Korzyścią z wczesnej rejestracji jest możliwość skorzystania z symulatora egzaminu (pozwalającego się zapoznać z forma egzaminu, jak i treścią ujawnionych pytań z egzaminów z lat 2009 - 2013).

Kandydaci, którzy zarejestrują się do 20 czerwca 2020, otrzymają do końca czerwca szczegółowe instrukcje pocztą elektroniczną, w celu uzyskania dostępu do symulatora egzaminu. Pozostałym kandydatom (zarejestrowanym później) dostęp do symulatora egzaminu będzie udzielony pod koniec października.

Szczegóły dotyczące procesu rejestracji dostępne na bieżącej stronie w artykule z dnia 06.05.2020

Z uszanowaniem,

Piotr Tederko

Nowości Cochrane Rehabilitation - maj 2020

Terapia poznawczo-behawioralna osób cierpiących z powodu szumów usznych

Szumy uszne to wrażenie odbioru dźwięku przy braku zewnętrznego źródła. Objawy opisywane sa jako dźwięk dzwonka, syczenia, bzyczenie, gwizdanie czy skomlenie. Występowanie subiektywnego szumu w uszach szacuje się na 21% w ogólnej populacji dorosłych i do 30% u osób w wieku powyżej 50 lat. Chociaż przyczyna szumów usznych jest złożona, istnieje zgodność co do roli nieprawidłowej aktywności nerwowej i/lub zaburzeń przekaźnictwa w drogach słuchowych i innych obwodach neuronalnych mózgu. Przewlekłe szumy uszne powodują bezsenność, zaburzają zdolności poznawcze (koncentracja, pamięć), funkcje komunikacji, interakcje społeczne oraz powodują negatywne stany emocjonalne (lęk, depresja). Opracowano szereg metod leczenia, od interwencji psychologicznych (poradnictwo, relaksacja, modyfikacja postrzegania szumów usznych, terapie poznawczo-behawioralne), wzbogacania słuchowego (dźwięk), farmakoterapii, elektroterapii i stymulacji magnetycznej, jednak brak jest dowodów na skuteczność terapii powodujących redukcję zaburzeń poznawczych, emocjonalnych i behawioralnych szumów usznych konsekwencje w stopniu istotnie poprawiającym jakość życia.

Terapia poznawczo-behawioralna ułatwia identyfikację i modyfikację dysfunkcyjnych myśli, zachowań i emocji związanych z szumami usznymi. Autorzy omawianego przeglądu Cochrane oceniali wpływ terapii poznawczo-behawioralnej na jakość życia związaną z szumami usznymi, objawy depresji, lęku, negatywną interpretację szumów usznych i działania niepożądane terapii u dorosłych.

Przegląd objął 28 badań (głównie z Europy) opublikowanych przed listopadem 2019 r., w których uczestniczyło ogółem 2733 pacjentów. Kryteria kwalifikacyjne obejmowały przewlekły szum usznego (doświadczany przez co najmniej 3 miesiące) wiek powyżej 18 lat. Uwzględniono randomizowane badania porównujące terapię poznawczo-behawioralną (prowadzoną w szpitalu lub w sposób zdalny przez 3 do 22 tygodni) z brakiem leczenia, opieką audiologa, adaptacją do szumów usznych i innymi metodami eksperymentalnymi (przezczaszkowa stymulacja magnetyczna, elektrostymulacja lub elektromagnetostymulacja, biologiczne sprzężenie zwrotne).

Porównując terapię behawioralną poznawczą z grupą nieleczoną, stwierdzono obecność słabych dowodów na poprawę jakości życia związanej z szumami usznymi (pod koniec leczenia). Dochodziło również do nieznacznej redukcji depresji i lęku. Odnotowano niewiele działań niepożądanych lub ich brak. W porównaniu z opieką audiologiczną, terapią adaptacji do szumów usznych i innymi rodzajami leczenia terapia poznawczo-behawioralna prawdopodobnie zmniejsza negatywny wpływ szumów usznych na jakość życia (dowody o jakości niskiej do umiarkowanej). Dowody dotyczące wpływu na depresję, lęk i ogólną jakości życia były mniej pewne. Nie zaobserwowano istotnych różnic między grupami w zakresie działań niepożądanych.

Nie obserwowano znaczącej różnicy w skuteczności pomiędzy terapią poznawczo-behawioralną prowadzoną w bezpośrednim kontakcie i w sposób zdalny. Podobnie nie było różnicy pomiędzy terapią indywidualną i grupową. Autorzy stwierdzili również, że wyniki odnoszą się do wszystkich osób z szumami usznymi, niezależnie od tego, czy mają ubytek słuchu.

Terapia poznawczo-behawioralna może skutecznie zmniejszać negatywny wpływ szumów usznych na jakość życia. Brak jest jednak dowodów na skuteczność długoterminową, tj. w okresie przynajmniej 6 - 12 miesięcy obserwacji. Istnieją dowody na rzadkie występowanie działań niepożądanych terapii u dorosłych z szumem usznym jednak ta kwestia wymaga dalszych badań. Terapia poznawczo-behawioralna szumów usznych może mieć niewielką dodatkową korzyść w zmniejszaniu objawów depresji, chociaż jakość dowodów w tej sprawie jest niepewna. Istnieją ograniczone dowody na skuteczność terapii poznawczo-behawioralnej w szumach usznych w zakresie redukcji lęku, poprawy jakości życia związanej ze zdrowiem i negatywnej interpretacji szumów usznych.

W przyszłych badaniach należy dokładnie formułować pierwotne punkty końcowe, wielkość efektu próby, informacje o skutkach ubocznych i metody monitorowania działań niepożądanych. Autorzy zalecili, aby przyszłe badania uwzględniały oświadczenie stanowisko SPIRIT podczas projektowania protokołów badań, obliczania wielkości badanej grupy (z analizą mocy próby) oraz stanowisko CONSORT w zakresie raportowania wyników. Konieczne jest również badanie długoterminowej skuteczności (efekt pomiędzy 6 - 12 miesięcy) terapii poznawczo-behawioralnej szumów usznych i wpływu sesji przypominających na zwiększenie skuteczności i / lub opóźnienie lub zapobieganie nawrotom.

Interwencje zdrowotne i zatrudnienie bezrobotnych poszukujących pracy

Omawiany przegląd Cochrane ma na celu ocenę, czy interwencje zdrowotne mają wpływ na uzyskanie zatrudnienia przez bezrobotnych poszukujących pracy.

Wśród bezrobotnych odnotowano wyższe wskaźniki zarówno śmiertelności, jak i zachorowalności, w porównaniu do osób zatrudnionych. Ponadto ponowne zatrudnienie jest pozytywnie skorelowane z samooceną zdrowia i jakością życia. Pogorszenie stanu zdrowia i postrzegania zdrowia przez osoby bezrobotne może hamować ponowne zatrudnienie i redukować efektywność poszukiwania pracy.

W przeglądzie uwzględniono 15 randomizowanych badań kontrolowanych, w których prxebadano skuteczność 16 interwencji zastosowanych u 6397 bezrobotnych. Interwencje obejmowały terapię poznawczo-behawioralną, ćwiczenia fizyczne, doradztwo zdrowotne i konsultacje, lub łączyły terapię i szkolenie zawodowe. Średni wiek uczestników wynosił 38 lat.

Autorzy konkludują stwierdzeniem brakiem pewności, że w porównaniu z brakiem działań, interwencje terapeutyczne w przypadku osób bezrobotnych i poszukujących pracy zwiększają szansę zatrudnienia w perspektywie długoterminowej, chociaż średni okres obserwacji wynosił 4 miesiące. Autorzy zalecają prowadzenie badań z dłuższym okresem obserwacji ze względu na obiecujące perspektywy skuteczności i potrzebę wsparcia.