16 European Forum for Research in Rehabilitatation (23-25 września 2021)

W dniach 23-25 września 2021 roku odbędzie się w Lubljanie (Słowenia) 16 Kongres Europejskiego Forum Badań w Rehabilitacji pt. Innovating rehabilitation: building bridges between research, technology and practice?

Proszę o rozważenie udziału w tej interesującej imprezie naukowej. W zależności od sytuacji epidemiologicznej Kongres będzie miał formułę klasyczną lub spotkania wirtualnego.

Poniżej pierwszy komunikat dotyczący wydarzenia.  

Załączniki:

EFRR_2021 I komunikat.pdf

[ ]

1419 kB

ISPRM - webinar Wpływ pandemii Covid-19 na sytuację medycyny fizykalnej i rehabilitacji na świecie (raport z Afryki, Środkowego Wschodu i Azji Południowo-Wschodniej)

Zapraszam do udziału w kolejnym seminarium Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji (ISPRM) na temat wpływu pandemii COVID-19 na sytuację medycyny fizykalnej i rehabilitacji na świecie zaplanowane na piątek 10. Lipca 2020, godz. 14.00-15.00. Aby dołączyć proszę kliknąć link. Wskazane jest wcześniejsze zarejestrowanie się. 

Tematyka wykładów obejmie doświadczenia z różnych regionów świata w zakresie wpływu pandemii COVID-19 na praktykę medycyny fizykalnej i rehabilitacji, w tym:

• rolę w systemach ochrony zdrowia,
• świadczenie usług zdrowotnych (w tym telerehabilitacji)
• szkolenie
• rozwój badań naukowych,

Wykładowcy:

1. Abena Tannor MBChB, MSc, MGCP (Ghana)

2. Carl Froilan D. Leochico MD (Filipiny)

3. Maher Saad Benjadid MBBS, DMR, JBPMR, FAFRM (Hon) – (Arabia Saudyjska)

22 Kongres Europejskiego Towarzystwa Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji - Belgrad 19-23 września 2020

Przypominam o zbliżającym się 22 Kongresie ESPRM odbywającym się z terminie przesuniętym ze względu na pandemię COVID-19.

Poniżej znajdziesz:

opłaty kongresowe i link do rejestracji uczestnika

Formularz rejestracyjny (hotele) 

Proszę o zapoznanie się z programem naukowym Kongresu:

19 września

20 września

21 września

22 września

23 września

Program warsztatów

Nowości Cochrane Rehabilitation (czerwiec 2020)

Uzyskiwanie poprawy funkcjonalnej po udarze mózgu przy pomocy neuroprotezy ruchowej

Udar mózgu jest najczęstszą przyczyną niepełnosprawności. Szacuje się, że do 2030 r. w społeczeństwie światowym będzie 70 milionów osób żyjących z konsekwencjami udarów, przy czym większość spośród tych osób będzie w wieku 74–79 lat. Neuroproteza ruchowa jest urządzeniem wspomagającym, które wykorzystuje funkcjonalna elektrostymulację porażonych mięśni w celu ułatwiania czynności codziennych i poprawy szansy na odzyskiwanie funkcji ruchowych. Celem omawianego przeglądu systematycznego Cochrane była ocena wpływu neuroprotezy ruchowej na niezależność w czynnościach codziennych (ADL), funkcję kończyn, uczestnictwo i  jakość życia związaną ze zdrowiem, tolerancję wysiłku, równowagę oraz analiza zdarzeń niepożądanyh związanych ze stosowaniem tego rozwiązania u osób po udarze. Przegląd obejmował 4 badania opublikowane do sierpnia 2019 r. obejmujące 831 osób dorosłych (średni wiek od 53 do 64 lat). We wszystkich badaniach porównywano stosowanie neuroprotezy ruchowej z innym urządzeniem wspomagającym (np. ortozą  AFO).

Stwierdzono istnienie ograniczonych dowodów na brak wpływu zastosowania neuroprotezy przez osoby po udarze na wynik testu Timed Up and Go i i równowagę (dowody o umiarkowanej jakości), prędkość chodzenia i wynik zmodyfikowanego wskaźnika Emory Functional Ambulation Profile oraz tolerancję wysiłku (dowody o niskiej jakości), jakość życia związana ze zdrowiem (dowody o bardzo niskiej jakości), w porównaniu z pacjentów stosujących AFO. Nie stwierdzono różnicy wpływu na szybkość chodu między neuroprotezą motoryczną wykorzystującą elektrody powierzchniowe a urządzeniem z elektrodami wszczepialnymi. W zidentyfikowanych pracach nie oceniano niezależności w codziennych czynnościach. Nie analizowano kosztów zaopatrzenia w neuroprotezę ruchową. Zastosowanie neuroprotezy ruchowej przyniosło podobne ryzyko zdarzeń niepożądanych (upadki), co  AFO (dowody o umiarkowanej i niskiej jakości). Więcej osób, które otrzymały neuroprotezę ruchową, wycofało się z badań niż osób zaopatrzonych w AFO (dowody o niskiej jakości). Ponieważ obecny stan wiedzy nie daje podstaw do jednoznacznego stwierdzenia korzyści lub szkodliwości neuroprotezy ruchowej u osób z udarem mózgu, należy kontynuować badania tego zagadnienia. Potrzeba nowych, prawidłowo zaprojektowanych badań obejmujących większe grupy. Metodologia tych badań powinna uwzględniać zaślepienie zbierania wyników opisujących niezależność w czynnościach codziennych i zdarzenia niepożądane, a także odnotowywać takie parametry jak motywacja do uczestnictwa w badaniu, spełnianie zaleceń, satysfakcja pacjenta. Zrozumienie skuteczności produktów z grupy neuroprotez ruchowych w odniesieniu do aktywności i uczestnictwa wymaga badań urządzeń zaopatrujących zarówno kończyny dolne, jak i górne, pracujących za pomocą elektrod powierzchniowych, jak i wszczepialnych, oraz porównać urządzenia wykorzystujące jako sygnał sterujący bodźce sztuczne, jak i biologiczne (elektromiografia, elektroencefalografia, elektroneurografia). Czytaj więcej...

Czy leczenie farmakologiczne, psychologiczne i stymulacja mózgu może zmniejszyć częstość depresji i objawów depresyjnych po udarze?

Depresja jest trudna do rozpoznania i oceny u osób, które przeżyły udar, głównie dlatego, że niektóre następstwa poznawcze udaru mogą zakłócać ocenę kliniczną w kierunku depresji prowadzona przy pomocy walidowanych narzędzi diagnostycznych.

Zaburzenia nastroju występują u około połowy pacjentów po udarze mózgu, zaś około jedna trzecia z nich ma depresję utrzymującą się przez pierwszy rok lub dłużej po wystąpieniu epizodu udarowego.Patogeneza depresji poudarowej jest przedmiotem kontrowersji. W szczególności trudno jest odpowiedzieć na pytanie, czy depresja po udarze jest bardziej związana z konkretnym uszkodzeniem struktury mózgu czy raczej z psychologiczną reakcją pacjenta na to zdarzenie. Depresja ma negatywny wpływ na proces zdrowienia i odzyskiwania wydolności funkcjonalnej zarówno w sferze poznawczej, jak i funkcjonowania fizycznego, zwiększa obciążenie opiekunów. Wielu pacjentów po udarze mózgu nie jest poddawanych badaniom przesiewowym w kierunku depresji  i / lub jej leczeniu. Fakt ten może w pewnym stopniu zależeć od braku wiedzy na temat bilansu korzyści i ryzyka terapii depresji poudarowej. Zalecane opcje leczenia obejmują trzy główne typy interwencji: farmakoterapia (wpływająca na procesy neurotransmisji synaptycznej w mózgu), psychoterapia (działająca Poprzez identyfikację i modyfikację dysfunkcyjnego myślenia, wzorców emocjonalnych, behawioralnych i relacji z innymi osobami) i neurostymulacja (nieinwazyjna elektryczna lub magnetyczna stymulacja mózgu modyfikuje przekaźnictwo chemiczne poprzez indukowanie przepływu prądu śródmózgowego w celu zwiększenia lub zmniejszenia pobudliwości neuronów w stymulowanym obszarze). Omawiany przegląd Cochrane aktualizuje poprzednie z lat 2004 i 2008.

Autorzy zmierzali do określenia, czy jedna lub więcej z rozważanych interwencji, pojedynczo lub łącznie, może być związana z redukcją chorobowości depresji poudarowej i / lub zmniejszenia intensywności objawów depresyjnych, poprawą funkcjonowania (w tym samodzielności) i jakości życia związanej ze zdrowiem. Poszukiwano również dowodów na bezpieczeństwo terapii i stosownie się do zaleceń terapeutycznych.Obecny Przegląd obejmował 49 badań z udziałem 3 342 pacjentów. W wyniku analizy nie uzyskano dowody o bardzo niskiej jakości, że farmakoterapia lub psychoterapia redukują chorobowość depresji poudarowej. Zidentyfikowano również dowody o bardzo niskiej jakości, że każda z omawianych interwencji, pojedynczo połączenie leczenia farmakologicznego z farmakoterapią lub neurostymulacją redukują objawy depresji. W przypadku nieinwazyjnej stymulacji mózgu dowody te dotyczą jedynie powtarzalnej przezczaszkowej stymulacji magnetycznej (rTMS). Z drugiej strony stwierdzono związek między interwencją farmakologiczną a objawami ubocznymi ze strony ośrodkowego układu nerwowego i przewodu pokarmowego.

Autorzy przeglądu stwierdzają, że obecne dowody „wstępnie wspierają stosowanie leków przeciwdepresyjnych przepisywanych na receptę lub psychoterapii w leczeniu depresji poudarowej, jednak w przypadku leków przeciwdepresyjnych ryzyko objawów ubocznych wymaga ostrożności podczas ich stosowania. Na jakość uzyskanych dowodów jak i możliwość uogólnienia ustaleń wpływ mają ograniczenia metodologiczne. Należą do nich duże różnice czasu między udarem a wejściem do próby między analizowanymi badaniami; wąskie ramy czasowe leczenia i obserwacji po leczeniu oraz nagminne dyskwalifikowanie osób z problemami w zakresie porozumiewania się, zaburzeniami funkcji poznawczych lub wcześniejszą chorobą psychiczną. Z tego względu potrzebne są dalsze badania w celu uzyskania lepszych dowodów na efektywność interwencji w leczeniu depresji poudarowej. Czytaj więcej...