22 Kongres ESPRM Belgrad 19-23 września 2020

22 Kongres Europejskiego Towarzystwa Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji jest przeniesiony na okres 19-23 września 2020 i program wzbogacono o sesję "Covid-19 Epidemic and Physical and Rehabilitation Medicine", do której abstrakty można nadsyłać do 15 czerwca 2020. 

Ważne linki:

Program ramowy Kongresu

Rejestracja i opłaty

Załączniki:

Belgrad. Congress Presidents Letter.pdf

[ ]

439 kB

Webinar ISPRM: GLOBAL SITUATION OF PM&R DURING COVID-19 PANDEMIC

Międzynarodowe Towarzystwo Medcycyny Fizykalnej i Rehabilitacji (ISPRM) zaprasza do udziału w webinarze poświęconym globalnej sytuacji medycyny fizykalnej i rehabilitacji w obliczu pandemii koronawirusa. Udział w szkoleniu jest rekomendowany wszystkim lekarzom rehabilitacji, w szczególności osobom w trakcie specjalizacji.  

Czas: 8 maja, piątek, godzina 18.00 CEST

Kliknij żeby się zarejestrować

Wśród wykładowców:
prof. Marta Imamura, MD PhD - Brazil
prof. Francesca Gimigliano, MD PhD - Italy
Prof. Mooyeon Oh-Park, MD MS - USA
Prof. Rochelle Dy, MD – USA
Moderator:
dr Manoj Poudel MD – USA/Nepal

Certyfikacja europejskich specjalistów medycyny fizykalnej i rehabilitacji drogą egzaminu: otwarcie rejestracji kandydatów

Z przyjemnością informuję, o otwarciu naboru na Europejski Egzamin z Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji stwarzający szansę na otrzymanie tytułu Fellow of European Board of Physical and Rehabilitation Medicine (FEBPRM). Tytuł ten oznacza on osiągnięcie kompetencji zawodowych w dziedzinie medycyny fizykalnej i rehabilitacji na poziomie europejskim. 

KTO MOŻE PRZYSTĄPIĆ DO EGZAMINU?

lekarze z tytułem specjalisty rehabilitacji medycznej. 

W JAKI SPOSÓB ZORGANIZOWANY BĘDZIE EGZAMIN?

Egzamin odbędzie się jednocześnie w krajach członkowskich lub stowarzyszonych Sekcji UEMS-PRM. Do zdania egzaminu konieczne jest udzielenie prawidłowej odpowiedzi na przynajmniej 60 ze 100 pytań wielokrotnego wyboru. Zakres pytań odpowiada podstawie programowej kształcenia podyplomowego w medycynie fizykalnej i rehabilitacji. Materiały edukacyjne przydatne w trakcie przygotowania do egzaminu dostępne są po zalogowaniu na tej stronie

Więcej szczegółów dotyczących przebiegu egzaminu znajdziesz tutaj.

Przewidywane miejsce i czas egzaminu:

Narodowy Instytut Geriatrii, Reumatologii i Rehabilitacji; ul. Spartańska 1, 02-637, Warszawa, 27 listopada 2020 r.

JAKIE SĄ KORZYŚCI WYNIKAJĄCE Z CERTYFIKACJI?

Posiadacz tytułu FEBPRM ma kompetencje zawodowe na poziomie europejskim, co jest anonsowane w upublicznionym spisie certyfikowanych specjalistów i korzysta ze:

1. zredukowanej opłaty subskrypcyjnej czasopism naukowych z medycyny fizykalnej i rehabilitacji (w tym Journal of Rehabilitation Medicine, European Journal of Physical and Rehabilitation Medicine, Annals of Physical and Rehabilitation Medicine)
2. zniesionej lub zredukowanej opłaty rejestracyjnej za uczestnictwo w kursach i kongresach w dziedzinie medycyny fizykalnej i rehabilitacji (w tym europejskich kongresów medycyny fizykalnej i rehabilitacji

JAK SIĘ ZAREJESTROWAĆ?

Rejestracja Kandydata

(przed przystąpieniem do rejestracji zalecam nawiązanie kontaktu z Krajowym Menedżerem EBPRM na obszar Polski: Piotr Tederko, adres: Ten adres pocztowy jest chroniony przed spamowaniem. Aby go zobaczyć, konieczne jest włączenie w przeglądarce obsługi JavaScript., telefon: 506663718 i przesłanie do wglądu skanu dyplomu specjalizacyjnego)

Termin rejestracji kandydatów na egzamin upływa 30 września 2020 r. i nie podlega przedłużeniu. 

Nowości Cochrane Rehabilitation, kwiecień 2020

Wpływ ćwiczeń fizycznych na występowanie, nasilenie i czas trwania ostrych infekcji dróg oddechowych

Ostre infekcje dróg oddechowych są główną przyczyną ostrych zachorowań i trzecią co do częstości przyczyną umieralności na świecie. Są odpowiedzialne za co najmniej 6% niepełnosprawności na całym świecie i powodują znaczne obciążenia ekonomiczne. Mogą być spowodowane przez wirusy lub bakterie, i są klasyfikowane jako infekcje górnych dróg oddechowych (obszar od ujścia nozdrzy do strun głosowych) i infekcje dolnych dróg oddechowych (obszar pod strunami głosowymi, w tym płuca). Według Światowej Organizacji Zdrowia ostre infekcje dróg oddechowych są zdefiniowane jako infekcje dróg oddechowych trwające krócej niż 30 dni, a objawy kliniczne to spektrum od zwykłego przeziębienia do zapalenia płuc. Przebieg kliniczny ostrych infekcji dróg oddechowych może być nieprzewidywalny, szczególnie w krajach rozwijających się. Leczenie obejmuje spoczynek, leki objawowe i, jeśli wskazane, antybiotykoterapię. Istotne znaczenie mają są strategie profilaktyki ostrych infekcji dróg oddechowych, od promowania zdrowych przyzwyczajeń , takich jak regularna aktywność fizyczna i, jeśli dostępne, szczepienia, po zaprzestanie szkodliwych nawyków, takich jak palenie. Istnieją przesłanki, że prawidłowo zaplanowany i ustrukturyzowany program ćwiczeń może być przydatny w poprawie stanu zdrowia osób i leczeniu ostrych infekcji dróg oddechowych poprzez zmniejszenie zapadalności, nasilenia i czasu trwania.

Celem systematycznego przeglądu Cochrane była ocena skuteczności ćwiczeń w zakresie zapadalności, nasilenia lub czasu trwania ostrych infekcji dróg oddechowych w populacji ogólnej. Interwencję polegająca na ćwiczeniach fizycznych porównywano z brakiem ćwiczeń lub zwykłym postępowaniem. Główne oceniane wyniki obejmowały liczbę epizodów ostrej infekcji dróg oddechowych w skali rocznej, odsetek uczestników badania, którzy doświadczyli co najmniej jednej ostrej infekcji dróg oddechowych w okresie badania, nasilenie objawów ostrej infekcji dróg oddechowych, liczbę dni objawów w 12-tygodniowej obserwacji oraz liczba dni objawowych na epizod choroby. Drugorzędowymi wynikami były laboratoryjne parametry układu odpornościowego, jakość życia, koszty ponoszone przez pacjenta, uboczne efekty ćwiczeń i wykonywanie zaleceń w grupie interwencji. Niniejszy przegląd jest aktualizacją przeglądu opublikowanego w 2015 r. W bieżącym przeglądzie zidentyfikowano 14 randomizowanych badań kontrolowanych z udziałem 1377 osób w wieku od 18 do 85 lat, w tym osób z przewlekłymi chorobami układu oddechowego. W żadnym z włączonych badań nie porównywano ćwiczeń fizycznych ze zwykłą opieką. Większość badanych interwencji polegała na stosowaniu ćwiczeń aerobowych o umiarkowanej intensywności (chodzenie, trening bieżniowy, jazda na rowerze, lub ich kombinacja) co najmniej trzy razy w tygodniu, przez 30 - 45 minut. Czas obserwacji wynosił od co najmniej 1 tygodnia do maksymalnie 36 tygodni (mediana 12 tygodni).

 Zidentyfikowano dowody niskiej jakości, na efektywność ćwiczeń w postaci zmniejszenia ilości epizodów ostrych infekcji dróg oddechowych oraz odsetka uczestników, którzy doświadczyli co najmniej jednego epizodu w okresie badania. Autorzy znaleźli również niskiej jakości dowody, że ćwiczenia zmniejszają nasilenie objawów ostrej infekcji dróg oddechowych, liczbę dni z objawami w ciągu 12 tygodni okresu obserwacji oraz liczbę dni z objawami na epizod choroby. W odniesieniu do wtórnych wyników badania autorzy znaleźli dowody od umiarkowanej do niskiej jakości, że ćwiczenia fizyczne nie mają wpływu na wskaźniki laboratoryjne układu odpornościowego oraz dowody o umiarkowanej jakości na brak wpływu ćwiczeń na jakość życia i koszty dla pacjenta, oraz niskiej jakości dowody na brak objawów ubocznych i spełniania zaleceń terapeutycznych w grupach interwencji.

Przyczyną redukcji poziomu dowodów były ograniczenia w metodologii na etapie projektów badawczych, ich realizacji i niedokładności wyników. W projektowaniu dalszych randomizowanych kontrolowanych badań ważne jest by zadbać o właściwy dobór pacjentów, zaślepienie oceniających, raportowanie wszystkich analizowanych wyników i rejestrację protokołów badań. Ponadto przyszłe badania powinny obejmować porównanie ćwiczeń fizycznych ze zwykłą opieką. Czytaj dalej...

Zastosowanie biofeedback w leczeniu zespołu jelita drażliwego

Zespół jelita drażliwego jest przewlekłym zaburzeniem czynnościowym manifestującym się bólem brzucha, zaburzeniem rytmu wypróżnień, wzdęciami i dyskomfortem towarzyszącym wypróżnieniom. W przebiegu mogą dominować biegunkę, zaparcia lub oba typy objawów. Choroba dotyczy około 11% populacji światowej, występuje częściej u kobiet. 30% osób dotkniętych konsultuje się z lekarzami. Zespół jelita drażliwego ma związek z dysfunkcją lękową i jest rozpoznawany rzadziej (25%) u osób powyżej 50 roku życia i wpływa na ich jakość życia.

Celem niniejszego systematycznego przeglądu Cochrane była ocena skuteczności i bezpieczeństwa interwencji opartych na sprzężeniu zwrotnym (biofeedback) u osób z zespołem jelita drażliwego. Przeanalizowano osiem randomizowanych kontrolowanych badań opublikowanych w siedmiu artykułach przed lipcem 2019 r. Biofeedback definiuje się jako monitorowanie w czasie rzeczywistym sygnałów fizjologicznych pacjenta poddanego terapii, i przekazywaniu jej jako informacji zwrotnej w celu poprawy objawów i polepszenia wydolności. Do wykorzystywanych objawów należą (i) zmiany temperatury ciała, (ii) przewodnictwo elektryczne skóry, (iii) zmienność rytmu serca, (iv) aktywność mięśni i (v) wzorce oddychania. W badaniach porównywano interwencję biofeedback z pozornym biofeedback, terapia poznawczo-behawioralna, placebo lub brakiem leczenia. W badaniach brało udział 300 osób dorosłych ze zdiagnozowanym zespołem jelita drażliwego. Analizowano poprawę kliniczną objawów zespołu jelita drażliwego, zmiany jakości życia i obecność zdarzeń niepożądanych biofeedback i terapii poznawczej.

Na podstawie analizy nie zidentyfikowano wystarczających dowodów dobrej jakości powalających stwierdzić skuteczność interwencji biofeedback w redukcji objawów zespołu jelita drażliwego. Odnotowano pewne pozytywne wyniki biofeedback, gdy jest on stosowany w wieloskładnikowej interwencji psychologicznej, w porównaniu z grupą kontrolną pozostającą bez leczenia, w zakresie objawów klinicznych, depresji i lęku, ale jakość uzyskanych dowodów jest bardzo niska, a efekt niepewny. Biofeedback może być skuteczniejszy w porównaniu z hipnoterapią. W porównaniu do terapii psychologicznej biofeedback nie zmniejsza ogólnych objawów zespołu jelita drażliwego ani bólu brzucha. Biofeedback, gdy jest stosowany ze standardową terapią i w porównaniu ze standardową terapią samą lub z pozorną biofeedbackiem, może prowadzić do ogólnego zmniejszenia objawów. Istniejące dane dotyczące skuteczności biofeedbacku w przypadku zespołu jelita drażliwego są ograniczone i niepewne. Potrzebne są dobrze zaprojektowane badania, uwzględniające pełne raportowanie procedur zaślepienia uczestników i badaczy, jak również objawów niepożądanych. Czytaj dalej...