Nowości Cochrane Rehabilitation: kwiecień 2021

Czy interwencje poprawiające aktywność fizyczną mają korzystny wpływ na stan zdrowia osób w trakcie i po leczeniu raka jelita grubego bez cech uogólnienia?

Rak jelita grubego jest trzecim spośród najczęściej rozpoznawanych nowotworów złośliwych i drugą przyczyną zgonów z z nimi związanych, przy czym częstość występowania wzrasta w krajach o niskich i średnich dochodach. W przypadku raka jelita grubego w stadium I-III (T1-4 N0-2 M0) strategie terapeutyczne obejmują leczenie resekcję lub resekcję w połączeniu z chemioterapią i/lub radioterapią. Farmakoterapia nowotworów wiąże się z istotnymi fizycznymi i psychologicznymi skutkami ubocznymi. Ponadto 96% osób z rakiem jelita grubego odczuwa związaną z chorobą męczliwość, która wpływa na wydolność w czynnościach codziennych, nastrój i jakość życia (QoL). Co więcej, wśród światowej populacji ozdrowieńców liczącej 3,5 miliona osób, męczliwość związana z rakiem jest zgłaszana w okresie czterech lat po rozpoznaniu. Działania niepożądane związane z rakiem jelita grubego i jego leczeniem obejmują również neuropatię obwodową, osłabienie odporności, zaburzenia trawienia oraz dysfunkcję jelit i pęcherza (w tym nietrzymanie stolca i moczu). Nawrót choroby i niekorzystne skutki mogą dodatkowo wpływać na aktywność fizyczną, codzienną wydajność, nastrój i jakość życia. Siedzący tryb życia został zidentyfikowany jako czynnik ryzyka i konsekwencja męczliwości związanego z rakiem.

Programy aktywizacji fizycznej zostały zaproponowane jako niefarmakologiczne interwencje w celu zmniejszenia negatywnych skutków fizycznych i psychologicznych związanych z rakiem. Programy te obejmują ćwiczenia aerobowe, rozciągające, oporowe oraz koordynacyjne i mogą być nadzorowane lub zlecane do samodzielnego wykonywania, indywidualne lub grupowe. Zdecydowanie zaleca się wczesną mobilizację pooperacyjną (zachęcanie pacjentów po operacji do opuszczania łóżka na dwie godziny w dniu operacji i na sześć godzin w kolejnych dniach, do momentu wypisania ze szpitala). Zwykle ćwiczenia terapeutyczne są zalecane przez okres 12 tygodni po operacji. Program ćwiczeń musi uwzględniać skutki uboczne terapii (np. przewlekła biegunka) i choroby współistniejące (problemy sercowo-naczyniowe, mięśniowo-szkieletowe, krążeniowo-oddechowe).

Pozytywny wpływ aktywności fizycznej odnotowano w badaniach nad rakiem, zarówno w trakcie leczenia onkologicznego, jak i po nim, odnajdując wpływ treningu na wydolność krążeniowo-oddechową, siłę mięśniową i ogólną jakość życia związaną ze zdrowiem. Omawiany przegląd Cochrane przeprowadzono w celu oceny skuteczności i bezpieczeństwa tych interwencji w zakresie zdrowia fizycznego i psychicznego związanego z chorobą osób z rakiem jelita grubego bez cech uogólnienia (sklasyfikowanego jako T1-4 N0-2 M0) leczonych chirurgicznie lub neoadiuwantowo lub z zastosowaniem leczenia uzupełniającego (chemioterapia, radioterapia). Przegląd obejmował 16 badań opublikowanych do czerwca 2019 r., w których wzięło udział 992 osób dorosłych (w wieku od 51 do 69 lat) losowo przydzielonych do grupy obejmującej interwencję w zakresie aktywności fizycznej lub zwykłą opiekę, w której nie było stosowanej aktywności fizycznej. Aktywność fizyczna obejmowała nadzorowane i / lub samodzielnie realizowane ćwiczenia chodu, jazdę na rowerze, jogę, ćwiczenia oporowe, posturalne stosowane przez co najmniej cztery tygodnie.

Wyniki przeglądu sugerują, że interwencje zwiększające aktywność fizyczną mogą zwiększyć wydolność tlenową, zredukować męczliwość, i prawdopodobnie poprawić jakość życia związaną ze zdrowiem. Co więcej, interwencje związane z aktywnością fizyczną prawdopodobnie mają niewielki wpływ lub nie wywierają wpływu na stan psychiczny związany z chorobą podczas krótko- i średniookresowej obserwacji w porównaniu ze zwykłą opieką. Jakość dowodów naukowych oceniono jako niską do umiarkowanej ze względu na małą liczbę badań, małą liczebność prób i ograniczenia metodologiczne. Nie ma pewności, czy aktywizacja poprawia funkcjonowanie fizyczne. Osiem badań z szesnastu uwzględniało badanie zdarzeń niepożądanych, których nie zaobserwowano. Żadne z badań nie uwzględniało czasu przeżycia, ani długiego okresu obserwacji.

Uzyskane wyniki należy interpretować z ostrożnością ze względu na niewielką liczbę badań i niską jakość danych naukowych. Interwencje związane z aktywnością fizyczną mogą być korzystne w przypadku poprawiania tolerancji wysiłku aerobowego, redukcji męczliwości związanej z rakiem i jakości życia związanej ze zdrowiem w okresie obserwacji do sześciu miesięcy. Trening fizyczny może powodować drobne zdarzenia niepożądane.

Zaobserwowane niedoskonałości metodologiczne oraz niejednolity sposób raportowania wyników interwencji związanych z aktywnością fizyczną i pomiaru zdarzeń niepożądanych jest przesłanką dla rekomendacji dalszych randomizowanych badania kontrolowanych o dużej mocy próby, stosujących właściwą metodologię i długi czas obserwacji. Szczególne znaczenie ma odpowiednie raportowanie efektów ubocznych.

Czy wyobrażanie ruchu jest użyteczną metodą poprawiania funkcji chodu po udarze?

Udar mózgu jest jedną z głównych przyczynę niepełnosprawności i zgonów na całym świecie. Osoby po udarze mózgu często zgłaszają redukcję szybkości chodu i ograniczenie niezależności w codziennych czynnościach. Interwencje rehabilitacyjne, a w szczególności poprawianie wzorca chodu, pomaga pacjentowi w wyzdrowieniu i funkcjonowaniu oraz polepsza jakość życia.

Wyobrażanie ruchu to technika określana z grupy ćwiczeń umysłowych, podczas których ruch jest wyobrażany jest ruch, ale nie jest on realnie wykonywany. Wyobrażanie ruchu w trakcie rehabilitacji może mieć charakter zewnętrzny (wizualny), w którym ćwiczący wyobraża sobie siebie z perspektywy obserwatora oraz wewnętrzny (kinestetyczny), w którym ćwiczący wyobraża sobie odczucie ruchu ciała (perspektywa pierwszej osoby). Z neurofizjologicznego punktu widzenia wyobrażenie ruchu pobudza system neuronów lustrzanych, populację neuronów wzrokowo-ruchowych zlokalizowanych w dolnym płacie ciemieniowym i korze przedruchowej, aktywowanych podczas wykonywania lub obserwacji ruchów. Wyobrażenie ruchu jest uważane za prostą, bezpieczną i tanią technikę pomocną w promowaniu reorganizacji korowej i przywracania sprawności u pacjentów po udarze.

Omawiany Przegląd Cochrane obejmował 11 badań z udziałem 762 osób po udarze w wieku od 50 do 78 lat. Podstawowym wynikiem była cechy chodu - szybkość mierzona metodami analizy biomechanicznej i lub testami chodu, zależność od pomocy osoby drugiej. Inne wyniki obejmowały pokonany dystans, funkcje ruchowe, i zdarzenia niepożądane (w tym ból, upadki i zgony).

We wszystkich badaniach porównywano wyobrażenie ruchu z innymi interwencjami. Czas leczenia w grupach badanych wahał się od dwóch do ośmiu tygodni.

Zidentyfikowano obecność dowodów o bardzo niskiej pewności dotyczących krótkoterminowych korzyści z wyobrażenia ruchowego w zakresie szybkości chodzenia, samodzielności chodu, przebytego dystansu, funkcji ruchowej w porównaniu z innymi terapiami. Wyobrażenie ruchu , jak i porównawcze interwencje uwzględnione w analizowanych badaniach mogą nie powodować znaczących zdarzeń niepożądanych, nawet jeśli nie jest możliwa ocena pewności dowodów.

Przegląd ten wykazał pewne niespójności dotyczące metodologii, brak danych statystycznych i niepełne opisy interwencji. W żadnym badaniu nie porównywano wyobrażenia ruchowego z interwencją placebo lub brakiem interwencji. Potrzebne są dalsze randomizowane badania kontrolowane, których celem jest standaryzacja czasu zastosowania omawianej metody i zapewniające długoterminowe obserwacje.

20 kwietnia 2021: I2-CORT: INNOVATION AND IMPLEMENTATION OF COMPLEX REHABILITATION TECHNOLOGY: STATE-OF-THE-ART IDEAS AND SOLUTIONS/PRODUCTS: interregionalne sympozjum

Wiele użytecznych innowacyjnych technologii w rehabilitacji nie zyskuje popularności poprzez fakt braku ich wdrożenia.  Ich upowszechnienie mogłoby poprawić efektywność interwencji w oddziałach rehabilitacji, ułatwić terapię w warunkach domowych, a także wspomóc codzienne funkcjonowanie pacjentów. Celem euroregionalnej sieci I2-CoRT jest wypełnienie luki między opieką zdrowotną, innowacjami w zakresie technologii rehabilitacji i wiedzą dzięki wsparciu programu Interreg V-A Euregion Moza-Ren.

Partnerzy projektu serdecznie zapraszają na sympozjum internetowe organizowane 20 kwietnia 2021 roku poświęcone współczesnym koncepcjom  i rozwiązaniom w zakresie wdrażania złożonych technologii rehabilitacji, podczas którego przedstawione zostaną rezultaty projektu i2-CoRT dotyczące opracowanych technologii i jej zastosowań w rehabilitacji. Zaprezentowane zostaną również trzy kliniczne ośrodki badawcze zaangażowane w program i2-CoRT.

Poniżej znajduje się program sympozjum.

Udział jest bezpłatny dla zarejestrowanych uczestników. LINK DO REJESTRACJI.

Termin rejestracji upływa 17 kwietnia 2021 roku

Załączniki:

i2-CoRT_programme_short.pdf

[ ]

2497 kB

26 lutego 2021 godz. 12:45-14:00: Webinarium WHO: Rehabilitation Competency Framework

Niespełnienie potrzeb w zakresie rehabilitacji w dużej mierze wynika z nieprawidłowego gospodarowania zasobami ludzkimi. Niedobór fachowych pracowników wchodzących w skład zespołu rehabilitacyjnego, nieprawidłowa dystrybucja oraz niedostateczna jakość świadczonych usług stanowią główną przeszkodę w dostępie do usług dla pacjentów, którzy ich potrzebują i w czasie kiedy potrzeba rehabilitacji jest największa. Określenie ram kompetencji fachowych pracowników jest ważnym elementem rozwiązywania tych problemów. 

W imieniu władz ISPRM zapraszamy na webinarium inaugurujące program Światowej Organizacji Zdrowia pt. Rehabilitation Competency Framework (RCF) realizowanhy w ramach inicjatywy Rehabilitation 2030. Ramy kompetencji zaproponowano jako kluczowy mechanizm zapewniający efektywne wykorzystanie wiedzy, umiejętności i potencjału fachowców z dziedziny rehabilitacji. Program WHO stanowi kamień milowy w wysiłkach podejmowanych w celu sprostania głębokim wyzwaniom związanym z efektywnym wykorzystaniem zasobów ludzkich w rehabilitacji i będzie wpływać na przyszłą praktyke  w zakresie rehabilitacji. W inauguracji programu wezmą udział czołowi światowi eksperci w dziedzinie ochrony zdrowia oraz członkowie międzynarodowego zespołu wspierającego rozwój RCF. Celem webinarium jest przybliżenie roli i użyteczności RCF w rozwiązywaniu problemów zasobów ludzkich rehabilitacji i przedstawienie w jaki sposób można je wykorzystać w rzeczywistych scenariuszach, w celu zapewnienia, aby każdy, kto potrzebuje rehabilitacji, miał dostęp do usług wysokiej jakości świadczonych na czas.

Formularz rejestracyjny znajduje się tutaj. 

Miejsce na zadawanie pytań wykładowcom

Poniżej szczegółowy program webinarium.

Załączniki:

rcf-launch-event-concept-note-and-agenda_final.pdf

[ ]

329 kB

WHO: Rehabiilitation 2030 - międzynarodowa akcja zbierania przypadków post-COVID

Okres pandemii COVID-19 łączy się z utrudnieniem realizacji usług z dziedziny rehabilitacji medycznej. Pandemiczny kryzys jest również okazją do wykazania znaczenia rehabilitacji także u osób z zaburzeniami funkcjonalnymi występującymi w związku COVID-19. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) zapoczątkowała w ramach programu Rehabilitacja 2030 inicjatywę zbieranie opisów przypadków zespołu post-COVID. W imieniu Zarządu Sekcji Medycyny Fizykalnej i Rehabilitacji UEMS mam przyjemność zachęcić Państwa Lekarzy Rehabilitacji medycznej do aktywnego udziału w tym przedsięwzięciu. Inicjatywa obejmuje wszystkie państwa członkowskie WHO i wszystkie placówki ochrony zdrowia. Zaprezentowana poniżej platforma przeznaczona do dokumentowania średnio- i długoterminowych konsekwencji COVID-19 służy do raportowania w sposób anonimowy informacji klinicznych. Zachęcam do udziału.

Link formularza zgłaszania przypadku post-COVID-19